السلام علیک یا بقیةاللَّه‏

 

غروب چو کودکی معصوم با لالایی دلنواز باد در آغوش سخاوتمند آسمان آرمیده است، غم دزدانه به درون کلبه وهم‏انگیز قلبم سرک می‏کشد و بی بهانه، بهانه می‏شود برای گریه هایم. در این هیاهوی ناامنی ‏ها، بگذار غریبانه بنالم و خالی کنم خود را، از شکایت‏ های سرخ. ای سبزتر از رؤیاهای کودکانه‏ ام! ای وجودت سراسر مهر وای نجابت محض! نگذار در این متروکه غمبار دنیا بپوسم و در حسرت ای کاش‏ها غرق گردم، ای برتر از هر آنچه بوی وفا و عدل می‏دهد، ای همه عشق! مانده‏ ام در این دنیای بی کسی‏ ها، نکند رهایم کنی در بیابان دل واپسی‏ ها.
عزیزا! ابرهای تیره رنگ، نیلگون آسمان را ربوده ‏اند، کاش می ‏آمدی و بانسیم نفسهایت تیرگی را کنار می‏زدی!

آفتاب دل

ای خورشید پنهان در ورای ابرها!
 ای سرو افروخته در دشت‏های خاموش!
 ای قامت رعنای عدالت!
 ای دادرس مظلومان!
 ای فجر امید!
 ای فریاد آزادی!
 ای پیشوای محرومان!
 ای حامی مستضعفان و ای انقلاب‏گر پیروز!
 هر روز که دستهامان می‏رود تا پنجره ‏ها را بگشاید، امیدهامان این است که این بار آفتابی بتابد. آفتابی که خانه‏ های دل را نور باران کند. ای عزیزی که در دل‏ها حاضر و از چشم ‏ها پنهانی، ما لاله‏ های انتظار را در قلب‏ هامان هر روز آبیاری می‏کنیم و چشم بر راه گذاشته ‏ایم تا تو بیایی و با مژگانِ دیدگانمان، فرش راهت را جارو کنیم و لاله‏ های سرخمان را به پیشگاه تو بنشانیم.